خواب‌های بعد از ظهر خیلی موردعلاقه‌مه. معمولا این جوریه که سرم رو می‌ذارم زمین و یه چندین دقیقه‌ای تکون نمی‌خورم تا خوابم ببره. ولی شب‌ها چی؟ شب‌ها حتی وقتی خیلی خسته‌م، حتما باید یک دور آن‌چه‌گذشت زندگی‌م رو ببینم و لیست بازیگران و نقش‌‌آفرینی‌شون در قسمت‌های قبل رو مرور کنم و بعد هم رژه‌ی دغدغه‌ها و نگرانی‌هایی که کاری از دستم براشون برنمیاد رو تماشا کنم. نمی‌دونم چرا این جوریه.. چرا فقط شب‌ها از این برنامه‌های مفرح در مغزم پخش می‌شه؟