هوا چه‌قدر زیبا بود این چند روز.
با این‌که سرده و تاریکه و غمگینه و منتظرم به زودی از غصه و از این همه سردرگمی و از این حجم ناتوانی در تحمل‌کردن خودم دق کنم و بمیرم [کاش!] چه‌طور می‌تونم این هوا رو دوست نداشته باشم.
«تا خودت را به تماشا بگذارم بروم.»
پ.ن. یا حتی، این هوا چه‌طور می‌تونه من رو دوست نداشته باشه. :))
۰۲:۱۴ رفتم تو بالکن؛ چه‌قدر سکوت. چه‌قدر خالی. چه‌قدر غیرواقعی. چه‌قدر زیبا. و هوا هوا هوا.